Het is een ding dat bij me hoort, aan me gekleefd zit.
Ik schilder voor mezelf. Heel egoïstisch. Ik wil aan de muur wat ìk mooi of spannend vind. En dat probeer ik te maken. Ik probeer te zorgen dat dat gaat bestaan.
Het schilderij is intiem, maar tijdens het schilderen is er afstand tussen mij en het schilderij. Ik bedoel, ik heb wel geluk nodig, ik voel niet veel controle, wel vertrouwen. Ik laat de kwast vlug zijn 'klappen' uitdelen en hoop op 'rake klappen'. Ze voelen als toevalstreffers. Daarom heb ik haast als ik schilder. er moeten veel 'klappen' uitgedeeld worden om de rake te vinden.
De kick is daar als het portret ineens gaat lijken, of als de kop een emotie toont waardoor het leven zichtbaar is, of als in het landschap de atmosfeer zichtbaar wordt.
Dan ben ik gelukkig.
Wat ik me dan afvraag is of je gaandeweg dan niet ON gelukkiger gaat worden, zoals een goede bokser steeds beter op de goede plekken rake klappen kan uitdelen door te blijven oefenen zal dat ook bij jouw gebeuren, door de oefening loop je het risico je geluk te verliezen en je vertrouwen in kunde om te ruilen, ...
BeantwoordenVerwijderenWel een leuk stukje!
Ja, daar zeg je wat. Dan hoop ik eigenlijk dat ik niet beter wordt door oefening. Dat ik er vooral geen controle op ga krijgen. Ik zal dan steeds het experiment op moeten blijven zoeken, de randjes waar ik geen kunde in heb. En dan hoop ik weer blij te worden van de verrassingen die ontstaan. :-) Lekker filosofisch ja? wiew!
VerwijderenWellicht is het beter de lat telkens een stukje hoger te leggen, waarbij het toeval en geluk telkens in een werkstuk aanwezig blijft.
Verwijderen