Wat zal ik eens over mijn schilderen vertellen?
Het is een ding dat bij me hoort, aan me gekleefd zit.
Ik schilder voor mezelf. Heel egoïstisch. Ik wil aan de muur wat ìk mooi of spannend vind. En dat probeer ik te maken. Ik probeer te zorgen dat dat gaat bestaan.
Het schilderij is intiem, maar tijdens het schilderen is er afstand tussen mij en het schilderij. Ik bedoel, ik heb wel geluk nodig, ik voel niet veel controle, wel vertrouwen. Ik laat de kwast vlug zijn 'klappen' uitdelen en hoop op 'rake klappen'. Ze voelen als toevalstreffers. Daarom heb ik haast als ik schilder. er moeten veel 'klappen' uitgedeeld worden om de rake te vinden.
De kick is daar als het portret ineens gaat lijken, of als de kop een emotie toont waardoor het leven zichtbaar is, of als in het landschap de atmosfeer zichtbaar wordt.
Dan ben ik gelukkig.
