Atmosfeer Arkemheen 2

Wederom geschildert, vanmorgen in de polder.


140930-2
Atmosfeer Arkemheen
40x30
acryl op papier



140930-1
Atmosfeer Arkemheen
40x30
acryl op papier


Atmosfeer Arkemheen


140929-2
Atmosfeer Arkemheen
40x30
acryl op papier 



140929-1
Atmosfeer Arkemheen
40x30
acryl op papier 

EXPOSITIE 5 t/m 24 september


Het persbericht:

Een blik in kleur     

Een expositie van schilderijen van Marco van der Wielen


Van 5 tot en met 24 september is er in de bibliotheek van Nijkerk een expositie te zien, getiteld ‘Een blik in kleur’. Het gaat hier om schilderijen van Marco van der Wielen, alias Wiele. Het merendeel van de werken zijn grote portretten van Afrikaanse vrouwen, met blikken die ‘binnenkomen’. De stijl van schilderen is los en kleurrijk.

Wiele: “Ik wilde archeoloog worden, omdat ik dacht dat je dan leerde begrijpen hoe het zou voelen om iemand uit de prehistorie of de middeleeuwen te zijn. Ik wilde weten wie precies die stenen bijl uit het museum had vastgehouden, of wie dat middeleeuwse boek had gekalligrafeerd, en hoe zijn leven was en of hij een vriend van mij had kunnen zijn. Dat intrigeerde mij.
Inmiddels weet ik dat ik nooit precies zal weten hoe iemand anders zich voelt, maar mijn fascinatie blijft.
Ik zie overeenkomsten tussen iets heel  ouds en iets wat van ver weg komt. In het volkenkunde museum kwam ook de vraag bij me op: ‘wie heeft dat beeld gemaakt, wie heeft het vastgehouden?’ En ik zag nu ook foto’s van mensen, ‘Hoe ziet hun leven eruit?’
Ik geloof wel dat ik het idee om ergens in een klein dorp in Afrika geboren te worden, met je blote voeten door de jungle te lopen en op te groeien in een kleine hechte gemeenschap, erg romantiseer en idealiseer, maar voor mijn schilderijen maakt dat niet uit. Ik claim niet een weergave van de werkelijkheid te geven.
Als ik schilder is het alsof ik een acteur ben. Ik speel degene die ik schilder. Ik wil zijn of haar emotie vangen, en de doorleefdheid van het model voelen. Mijn fantasie kan en mag daarmee op de loop gaan.
Ikzelf ben dan misschien niet zo uitbundig, maar des te leuker vind ik het als mijn schilderijen dat wel zijn. Uitstralingen van trots, woede, vrijheid, kracht en vreugde laat ik graag zien, maar ook modellen met een ingetogen of serene houding vind ik heel boeiend. Steeds weer heb ik die ‘rol’ met plezier gespeeld.”


Voor meer informatie over Wiele’s werk kunt u kijken op de website: wielepaints.blogspot.nl.











Kerkje Zoutelande - Little church in Zoutelande


140813
Kerkje Zoutelande - Little church in Zoutelande      
20x14cm   
acryl op papier




Inspiratie

Dan denk ik alles om me heen is inspiratiebron, of het is de natuur. Dan denk ik dat stillevens suf zijn en landschappen ook, dan denk ik mensen zijn mijn inspiratiebron. Mensen kunnen 'sexy' zijn, landschappen niet. Dan denk ik vrouwen zijn mijn inspiratiebron. Toen zag ik de luchten van Turner en ben zelf aan zee gaan schilderen. Eén lijn, de horizon, daarboven lucht, daaronder water, en elke dag was het anders, en elke dag was een spektakel voor mijn gevoel. Stillevens vind ik nog niet interessant, maar dat zal ook wel kunnen veranderen.

Het kijken is interessant. Ik kijk naar wat mij opvalt en wil dat laten zien. Ik hoop dingen te vinden waarvan anderen nog niet weten dat dat mooi is. Ik hoop dat te kunnen laten zien.

Ik zag Corneille in Mali op tv, en hij zei dat hij de stenen mooi vond. ik vond hem maar gek. Ik ben naar Mali geweest. Ik heb foto's van de stenen genomen, omdat ik ze zo mooi vond. Ik begreep hem ineens, kweet niet waarom, maar hij had wel gelijk. Het was eigenlijk niet nodig de foto's te maken. Ik weet het nu. Of is dat voelen?

Ik geloof ook dat muziek me kan duwen naar het schilderen. Die muziek, daar hou ik van.









Vanaf mijn plekje

Ik zit op de trein naar Amersfoort te wachten.
Zon in m´n rug lekker.
De andere trein (vàn Amersfoort) komt eraan.
Het is een mooi gezicht, en ik denk: “Ik hoef niets te tekenen, ik kan hier ook van genieten.”
Ik zie de treinbestuurder, maar die geniet niet denk ik, die zit in de schaduw van de trein. Eigenlijk is er niemand die nu precies deze input op z’n zintuigen heeft als ik.
Even denk ik dat ik dus eenzaam ben (net als iedereen)… een schok als een bad-trip… alsof ik gelijk heb, of in elk geval loop ik tegen schrikdraad aan.
Het is denk ik niet eenzaamheid, maar het is wel zo dat ik de enige ben die mijn werkelijkheid (input in de zintuigen) heeft.
“Kom kijken op mijn plekje allemaal!” zegt de kunstenaar.
Yep, ik zat op een mooi plekje daar.
Dat was die intensiteit van met m’n i-pod op m’n eigen videoclip zien.






Het belangrijke van het onbelangrijke

Ik heb tegenwoordig grote moeite met het begrip ‘belangrijk’. Het volgende schilderij wat ik wil maken is heel belangrijk, want dat wordt natuurlijk het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ik heb een mooi duur doek gekocht, dat mag ik niet verprutsen, het moet perfect worden. Dit moet ik gauw vergeten. Ik kan geen perfecte streep verf zetten. Ik weet niet wat dat is! Het verlamt me. Verschrikt en verstijfd kan ik niet niets doen. Ik kan het alleen beschadigen. Pas als ik het doek (als een ouwe lap stof) onbelangrijk vind, kan ik het beschadigen, er verf op smeren, er iets op laten zien (als het lukt) waar ik graag naar kijk. Beschadigen beschadigen, smeren smeren, werken werken, vechten vechten, spelen spelen. Wie weet is de lol te zien in het schilderij dat ik gemaakt heb. Nu denk ik dat alles wat ik aandacht geef belangrijk wordt. (hmm, misschien moet ik mijn schilders carrière iets meer aandacht geven…) Als ik iets inlijst laat dat zien dat ik het belangrijk vind, waardoor anderen er misschien ook aandacht aan geven en het belangrijker gaan vinden. Er zijn tienduizend dingen om uit te kiezen. Alles wat ik inlijst heb ik eens onbelangrijk gevonden. Nu zijn het koninginnen, maar ik ben niet bang van ze, omdat ik weet dat ze ook onbelangrijk zijn. Misschien is dat houden van? Ze bestaan nu in de tijd en zullen slijten. Wat slechts een soort veranderen is. Misschien worden ze mooier.






Het huis aan de overkant


Het huis aan de overkant 
Fruinlaan - Leiden \
2014   
20x14cm   
acryl op papier


Ride on time


Ride on time
naar Black Box
2014
100x70cm
Acryl op doek



Anatto - E160b


Anatto - E160b
2014
Dat is geloof ik de naam van de rode kleurstof
70x100cm
acryl op doek



Pygmee en Dansen in Martinique

Deze twee zijn ook verkocht door de Atelierroute Nijkerk 2014


Pygmee

2008
60x40cm
acryl op board



Dansen in Martinique

2013
20x14cm
acryl op papier




Sita


Sita

2013
70x100cm
acryl op doek


Sita uit de Congo naar een advertentie van Amnesty over vreemdelingendetentie.
Verkocht tijdens de atelierroute 2014.